Reisverhaal: The Cumbria Way | 120 km door Engels berglandschap
In april 2023 liepen collega’s Sanne en Emma de prachtige Cumbria Way in Engeland. Op onze social media kon je destijds hiervan al foto en video verslagen bekijken. Nu is het geschreven verslag, met foto's, ook te lezen op onze website. Veel leesplezier!
De Cumbria Way. Grote kans dat je niet meteen weet welke lange afstandswandeling dit is maar gelukkig gaan we daar nu verandering in brengen.
Deze route van 112 kilometer doorkruist het Lake District in noord-west Engeland, van zuid naar noord. Het startpunt van de route ligt in het plaatsje Ulverston waarvandaan je naar de stad Carlisle loopt, op de grens tussen Engeland en Schotland. Dit gebied ligt vol met korte en langere wandelroutes, veel ervan voor het eerst belopen en beschreven door de Britse schrijver Albert Wainwright. Ook de bekende Coast to Coast route komt door dit gebied maar doorkruist deze van west naar oost. Zoals de naam doet vermoeden ligt het gebied óók vol met kleine en grotere meren wat voor prachtige natuur zorgt.
Goed. 112 kilometer dus. Of is het 120? Niet elke website zegt namelijk hetzelfde over de te lopen afstand maar dat het weer een flinke tocht gaat worden is duidelijk. Er staan 5 wandeldagen op de planning en één rustdag tussendoor. We zijn er klaar voor!
DAG 0
Op een dinsdag in april reizen we van een zonnig Nederland naar het regenachtige startpunt van de Cumbria Way in Ulverston, Engeland.
Vanaf Schiphol vlieg je in een uurtje naar Manchester om daar met de trein verder te reizen. Die treinreis duurt ongeveer 2 uur en is een rechtstreekse verbinding. De hele reis vanaf Nederland met de trein doen is ook goed te doen en bovendien de milieuvriendelijkere optie. Je neemt in dat geval de Eurostar naar Londen waar je overstapt op een trein naar het Lake District.
We hebben de reis geboekt via een reisorganisatie die al onze slaapplekken én een bagageservice geregeld heeft. (Onderaan dit verslag delen we de links naar de door ons gebruikte organisaties en websites.) Onze zware koffers worden dus elke dag van het ene naar het volgende hotel gebracht. Wat ons betreft een aanrader want wandelen met bepakking is echt andere koek! Alles is voor ons geregeld en het enige wat wij moeten doen is lopen.
Ulverston zelf is een klein en rustig plaatsje aan Morecambe Bay. Er is een aantal pubs om uit te kiezen voor een avondmaal die gelukkig ook op een stille dinsdagavond open zijn en waar je een prima diner kunt eten. We bestuderen onze wandelkaart nog eens goed en daarna gaan we vroeg naar bed. Op woensdag de eerste wandeldag. Wij zijn zo benieuwd!
DAG 1
Dag één van het wandelavontuur is het beste samengevat door deze uitspraak van Sanne: “Ik voel me net een natte tent”.
Hoewel de dag zonnig begon sloeg het weer al snel om. Wat heeft het hard geregend… Met vlagen veranderde de regen zelfs in natte sneeuw en hagel omdat het zó koud was. Gelukkig kun je goed blijven doorlopen als je de juiste spullen bij je hebt om droog en warm te blijven.
Het idee om van een poncho een afdakje te maken om droog onder te lunchen bleek in de praktijk makkelijker gezegd dan gedaan. Daar zo zittend, met onze natte boterhammen in de stromende regen, is de vraag ‘waar zijn we aan begonnen’ wel even in ons opgekomen.
De oplettende lezer weet dat we het jaar ervoor in Schotland de West Highland Way hebben gelopen (dat reisverslag kun je hier lezen) en dat we daar tegen alle verwachtingen in stralend weer hadden. We komen er nu achter dat we stiekem hoopten dat de beruchte Britse regen ons ook dit jaar bespaard zou blijven…
De eerste etappe was desalniettemin prachtig en zeer afwisselend. Ulverston loop je uit via een sfeervol park langs een stroompje. Al snel, en na een onverwachte stijle beklimming, loop je het platteland op. Je loopt hier dwars door glooiende weilanden, afgebakend met die welbekende stenen muurtjes. We moeten regelmatig over deze muurtjes heen klimmen via speciaal daarvoor bestemde doorgangen om in het volgende groene weiland vol lammetjes te komen wat de wandeling extra speels maakt. Het is soms wel even zoeken welke kant we op moeten omdat er niet altijd een duidelijk pad te zien is in het weiland maar de schapen huppelen vrolijk met ons mee.
Op het moment dat de regen begint laten we de schapen achter ons en lopen we de heuvels in. In de beschutting van een stenen muurtje trekken we snel onze regenkleding en gamaschen aan en we komen kort daarna ons eerste Lake District meertje tegen. Het ligt in complete stilte ineens voor ons, met op de achtergrond besneeuwde bergtoppen. Ook in bitterkoude regen is het hier prachtig!
Het laatste deel van deze etappe volgt de kust van Coniston Water, een groot meer dat we helemaal af moeten lopen. Daar gaat uiteindelijk, na uren van stromende regen en hier en daar ook een donderslag, de zon weer schijnen.
We waren al gewaarschuwd: aan de bewegwijzering van de Cumbria Way (CW) mag nog gewerkt worden… zonder kaart of gps is het lastig te de weg te vinden en je kunt niet vertrouwen op de bordjes. Speciaal voor de tocht heeft Sanne een Garmin horloge met GPS aangeschaft en dat dit geen overbodige luxe is is op wandeldag één meteen duidelijk.
Ook Emma leert een belangrijke les vandaag: investeer in een regenbroek. Als je gewone wandelbroek namelijk lang genoeg nat regent loopt het water uiteindelijk achter je gamaschen door naar beneden en krijg je tóch nog natte voeten. Gelukkig heeft ze een tweede paar wandelschoenen bij zich.
De kop is eraf! We hebben de stevige wandeling van bijna 30km om deze tocht mee te beginnen gehaald. Op naar morgen.
DAG 2
Op wandeldag twee spraken we tijdens het schuilen voor de regen een Engelse wandelaar die deze wandelwijsheid met ons deelde:
“Mensen maken vaak een wedstrijd van hoe ver, hoe lang of hoe hoog ze kunnen lopen. De enige wedstrijd die telt bij het wandelen is hoeveel plezier je hebt.”
Ook leerde hij ons dat de dikke druppels die met bakken uit de hemel vielen in Britse termen golden als ‘zware miezer’. Hij maakte vast een grapje…
Etappe twee van de Cumbria Way is de kortste dag van de 5 waarop 21 km gelopen moet worden. De route loopt weer vaak langs stenen muurtjes die eeuwenoud lijken en waarmee de heuvels in gezellige vakjes worden verdeeld.
De route komt op een paar plekken door nationale parken waar het meteen een stuk drukker is met andere wandelaars, de Britten blijken een lang weekend te hebben deze week. Het voordeel van de nationale parken is wel dat de paden hierdoor goed begaanbaar zijn. Je zou verwachten dat dit ook de bewegwijzering van de CW ten goede komt maar hiervan is geen sprake.
De laatste kilometers naderen we onze slaapplaats bij The New Dungeon Ghyll en wandelen we ruig uitziend gebied in, zonder dagjes mensen en met gebrekkige telefoon ontvangst. We zitten hier aan de voet van Scafell Pike, de hoogste top van Engeland, en hier word serieus gewandeld.
De witte toppen van dit massief beloven een mooie derde wandeldag.
DAG 3
Op dag drie maken we niet alleen de meeste kilometers op één dag (namelijk bijna 31 stuks), er moeten ook flink wat hoogtemeters gemaakt worden.
Vrijwel meteen lopen we de Mickleden vallei in waar we alleen via de bergpas Stake Pass weer uit kunnen komen. Een flinke klim van 480 meter met een waterval aan onze rechterkant en prachtig uitzicht op Scafell Pike achter ons.
Boven aangekomen moeten we alweer vrij snel dezelfde hoogtemeters omlaag zigzaggen. Ook hier stroomt weer een waterval naast ons. De etappe vandaag stond in het boekje beschreven als een ‘watershed walk’; een waterscheiding wandeling. Bovenaan de pas beginnen watervallen die beide kanten op naar beneden stromen, een bijzondere ervaring.
Na de afdaling lopen we lange tijd een prachtige vallei door waar we meerdere wandelaars tegenkomen. Het is perfect wandelweer vandaag en de omgeving is wild en leeg een heel erg mooi. Hier worden de meeste foto’s gemaakt van de CW die je in boekjes en online tegenkomt.
We zijn pas op de helft en moeten nog vele kilometers langs weilanden en door bossen voor we aankomen bij Derwentwater, het meer waar onze eindbestemming Keswick aan ligt. Weliswaar helemaal aan de andere kant…
Op dat moment barst er een korte maar krachtige hagelstorm los en lopen we de laatste uren in lichte regen. Het wonderschone uitzicht over het meer missen we hier helaas door, deze gaat verscholen achter een dikke mist. Gelukkig hebben we al heel veel natuurschoon gezien vandaag. We willen nu vooral heel graag onze B&B bereiken, eten en liggen.
RUSTDAG
Toen we de Cumbria Way gingen boeken waren we van plan de hele route in één keer te lopen. Dit bleek uiteindelijk niet mogelijk via onze reisorganisatie en daarom hebben we op zaterdag een rustdag in het stadje Keswick. De wandelvoetjes kunnen omhoog en stiekem is dat best lekker!
De voordelen van een rustdag nemen tijdens je wandelvakantie liggen voor de hand. Je kunt je lichaam een dagje laten bijkomen, bijslapen, de schoenen poetsen en eventuele pijntjes verzorgen. Ook Keswick blijkt een leuk plaatsje te zijn.
Zijn er dan ook nadelen aan een rustdag? De flow van je wandelvakantie krijgt een onderbreking. Het ritme van slapen, opstaan, ontbijten, wandelen, eten, slapen is heerlijk. Een rustdag onderbreekt dit ritme.
Ons uiteindelijke oordeel? Wij waren blij uitgerust te kunnen beginnen aan wandeldag 4 want daar staat ons iets te wachten…
DAG 4
Op een aantal punten in de route van de Cumbria Way kun je een alternatieve route kiezen waardoor je net een andere wandeling loopt. Tot dusver zijn we op de originele route gebleven maar daarin komt op wandeldag vier verandering…
Er liggen vandaag drie opties voor ons: we kunnen kiezen voor de ‘slecht weer route’, voor de originele route (volgens het boekje óók een stevige tocht door de bergen) of voor de bergroute waarbij je echt de bergen in gaat en een aantal stukken zonder pad moet navigeren. Wij gaan natuurlijk voor de échte bergroute waarbij we 5 toppen over moeten. Lets go!
We vertrekken vroeg uit Keswick en lopen recht op de bergen af die het decor van dit leuke plaatsje vormen. De eerste beklimming is meteen een stevige en begint zonder waarschuwing zodra je het stadje uit bent. Skiddaw torent met 931 meter hoog uit boven Keswick en hoewel de dag helder begon is de piek nu in de wolken aan het verdwijnen. De gevoelstemperatuur neemt af met elke stap omhoog tot we uiteindelijk in dikke mist lopen waarvan de ijsdruppeltjes aan onze wenkbrauwen blijven hangen. We zijn blij met al onze laagjes en de extra warme kleren die we in onze rugzakken bij ons hebben.
Doordat we maar een paar meter vooruit kunnen kijken denken we tot drie keer toe tevergeefs dat we de top bereikt hebben. Gelukkig komen we een groepje lokale wandelaars tegen, inclusief hond en een heel dapper kind van 8, die ons verzekeren dat we op het goede pad zitten en de mist geen probleem is. We gaan ook nog gezellig samen op de foto.
Dit was pas bergtop 1. We dalen af en komen de wolken weer uit. Onder de 700 meter is het gelukkig helder en redelijk droog. We komen terug op de originele CW route en kunnen vanaf hier het landschap bekijken. Kaal en wijds, alsof de gletsjer die dit heeft gevormd pas net erdoorheen is getrokken. Al snel moeten we weer gaan ‘off-roaden’, de tijd om om ons heen te kijken is voorbij. De rest van de middag beklimmen we niet heel hoog uitziende bergen die verraderlijk stijl blijken te zijn en waar bijna geen pad loopt. We zakken tot onze enkels weg in natte veengrond en lopen dwars over heide en mos. Omhoog naar de piek in de wolken, aantikken, en weer omlaag, 5 pieken in totaal.
Als toetje komen we wel nog een Bothy tegen vlak onder High Pike, de laatste piek. Een schuilhutje waar je even pauze kunt houden en in geval van nood zelfs kunt overnachten. Door het Verenigd Koninkrijk is een netwerk van deze Bothys verspreid voor wandelaars om gratis gebruik van te maken.
We lopen uiteindelijk 30 kilometer in ongeveer 11 uur. Met ruim 1600 meter omhoog was dit écht een zware tocht. De paden waren vaak niet meer dan een modderige rivierbedding in een zompig moeras en zelfs het kompas is nodig geweest. Maar we hebben het toch maar even gedaan. Wij zijn trots! (en moe). Tijd voor een stevige maaltijd in de gezellige pub waar we ook overnachten.
DAG 5
De laatste wandeldag op de Cumbria Way is aangebroken. De etappe die op dag 5 gelopen moet worden kan bijna niet anders dan de bergroute de we de dag ervoor liepen. Het zijn ware tegenpolen.
De route kronkelt in het begin door glooiende weilanden vol lammetjes en volgt de groene oevers van de Caldew River van Caldbeck naar Carlisle, het eindpunt van onze wandeltocht.
De weinige hoogtemeters van deze dag doen ons goed na de pieken (en dalen) van dag 4, maar het is met vlagen ook een beetje saai…
Vóór vertrek vanuit Nederland waren we al op de hoogte dat we, vanwege werkzaamheden aan het gasnetwerk, de laatste kilometers niet de route langs de rivier konden volgen. Alle lokale bewoners die we spreken raadden aan de bus te pakken naar het eindpunt maar wij willen natuurlijk de hele tocht uitlopen. Dan maar in de berm van een drukke weg. Na dagen in de stilte van de natuur te hebben gelopen is dit wel een heftige afsluiting. We doen een poging om de route langs de rivier toch op te pakken waar de werkzaamheden voorbij zijn en gelukkig lukt dit! Zo kunnen we toch langs de rivier Carlisle in te lopen maar echt mooi is het niet hier.
Eindelijk in Carlisle aangekomen zijn we verrast dat er geen officieel eindpunt van de Cumbria Way blijkt te zijn. Een monument op het centrale plein van het stadje is de plek waar iedereen hun finish foto maakt. Wel kunnen we in het toeristencentrum onze namen noteren in een Cumbria Way ‘gastenboekje’ om de tocht af te sluiten, wat we natuurlijk gedaan hebben.
Dat was het dan, wij gaan proosten op deze tocht (met champagne waarin een aardbei drijft) en de 136 kilometer die we uiteindelijk bij elkaar hebben gelopen volgens de GPS. Cumbria Way, je was prachtig!
TOT SLOT
Handige informatie in het kort:
Over de route: https://cumbriaway.co.uk/
Waar wij geboekt hebben: https://www.northwestwalks.co.uk/
