Wandelgebied: De Oostenrijkse Kalkkögel
De Italiaanse Dolomieten zijn hét wandelgebied van dit moment. Maar wist je dat je iets dichterbij huis een vergelijkbare bergketen kunt vinden? Collega Emma ging op wandelavontuur deze zomer in deze prachtige bergen ten westen van Innsbruck!
Hieronder lees je haar verslag vol handige tips. Op Instagram kun je de video van de Hochtennbodensteig hike bekijken voor nóg meer jaloersmakende beelden! 🤩
- Door Emma Grout
We verkennen deze vakantie het gebied rondom Innsbruck, vlakbij het bekende Stubaital. Of misschien ken je het van de Brenner Pass op weg naar Italië? Na een lange dag in de auto willen we natuurlijk zo snel mogelijk de wandelschoenen aan en de benen strekken!
Vanuit ons pension in Mutters kunnen we meteen op wandelavontuur. We lopen warm (letterlijk, want het is heel erg heet!) met een wandeling naar de Kreither Alm en vervolgens door naar de Muttereralm Bergbahnen waar we met de gondel weer afdalen. Prima eerste wandeling, met veel hoogtemeters en één blaar op de teller?! Ik geef de combinatie van stijl klimmen en hitte de schuld… morgen afplakken met een stukje sporttape en dan neem ik ook droge sokken mee om te kunnen wisselen halverwege de wandeling.
De dag erna gaan we een stukje verder. Ondanks de zware bewolking gaan we met de Muttereralm Bergbahn (van 958m naar 1608m) weer omhoog om vanuit daar een route te lopen naar de Götzner Alm (echt een lunchtip mocht je er ooit zijn!). De wolken trekken weg en de zon breekt door dus we lopen nog een stukje verder, tot het Birgitzköpflhaus (2035m). Het uitzicht vanuit hier is echt prachtig, met grote puntige granietrotsen die boven ons uit torenen! Dit zijn dus die ‘soort van Dolomieten’! We willen door maar daar zijn we niet op voorbereid. Aangezien je nooit onvoorbereid moet gaan wandelen in de bergen keren we terug, door het bos omlaag. In de gondel omlaag plannen we een mooie hike voor de volgende dag. We hebben de smaak te pakken en willen terug naar deze bergketen om een écht uitdagende route te lopen!
Even een kort lesje geografie tussendoor. Die ‘soort van Dolomieten’ heten de Kalkkögel en zijn een bergketen in het Oostenrijkse Tirol met als hoogste spits de Schlicker Seespitze van 2804 meter hoog! Deze kleine bergketen lijkt dus heel veel op de beroemde Italiaanse Dolomieten, zowel visueel als qua gesteente. Daarom noemen ze ‘m ook wel de Noord-Tiroler Dolomieten. Zelf wist ik dit niet voor we op vakantie vertrokken dus dit is een leuke verrassing!
Die écht uitdagende route heet de Hochtennbodensteigweg. De uitdaging zit ‘m voor mij niet zo zeer in de intensiteit of in de afstand, maar in de hoogtevrees waar ik in de bergen last van kan krijgen. In deze blog van een tijdje geleden vertelde ik daar al eens over. Tijdens onze eerste twee wandelingen hier kreeg ik ook al een paar keer ‘puddingbenen’ wanneer het pad even smal was of we langs een stijl stukje moesten. Op deze stukken liep ook een gezin met kleuter dus die angst zit echt tussen mijn oren…
Angsten zijn er om aangekeken te worden dus die Hochtennbodensteinweg gaan we gewoon lopen! Maar wel pas nadat ik op YouTube heb gekeken hoe de route loopt en waar het spannend is. Een goed voorbereid mens enzo 😉
De volgende ochtend is het weer erg bewolkt en twijfelen we. Heeft het wel zin om omhoog te gaan als we toch niks kunnen zien? In de hoop dat het net zo mooi opklaart als gister gaan we er gewoon voor! We rijden een stukje tot we bij het ski gebied Axamer Lizum komen. Daar nemen we de gondel naar het Birgitzköpflhaus, het verste punt van onze wandeling van de dag ervoor. Het plan is om onder de toppen door, over de puinhellingen naar Hoadl te lopen waar we weer omlaag kunnen met een gondel. Handig hoor, zo’n skigebied vol gondels!
De paden zijn goed begaanbaar, niet te smal en op de meeste plekken niet eens heel stijl. Waar ik me druk om maak zijn de puinhellingen waarvan we er twee moeten oversteken… Gelukkig weet ik door mijn voorbereiding op YouTube precies wanneer deze spannende stukken komen en raak ik er niet door overvallen. En wat blijkt? Ze vallen alles mee! Als je rustig loopt en goed let op waar je je voeten zet dan zijn ze helemaal niet zo eng. Het scheelt ook dat het pad niet langs een diepe afgrond loopt hier. Ik stel me voor dat ik in het ergste geval maar een klein stukje omlaag kan glijden en er met wat kleerscheuren vanaf zou komen. Voor een puinhelling draag je wel stevige schoenen, ook om te voorkomen dat je enkel omklapt op een losse steen. Op lage wandelschoenen zou ik dit toch niet graag lopen.
Genoeg over de puinhellingen, we klimmen door naar een hooggelegen plateau. Vanaf deze alpenweide is het uitzicht werkelijk schitterend. De grillige graniettoppen waar we net onderdoor zijn gelopen kunnen we vanaf hier mooi aanschouwen, evenals het pad waar we gelopen hebben. Wat ziet het er klein uit! We nemen een korte pauze voor wat water, fruit en een nieuw laagje zonnebrand, en dan door naar het laatste stukje!
Met het zicht op Hoadlhaus, het eindpunt, moet de route een bocht maken om over een kleine bergrug te komen. Ineens is het pad smal, rotsachtig en met aan mijn linkerkant een afgrond. Het is maar 20 meter maar ik durf geen stap meer te zetten. Dit had ik op YouTube niet gezien?! Ik weet dat stilvallen zal betekenen dat ik écht niet meer verder durf en wat dan?! Dus ik dwing mezelf om met kleine stapjes, zo dicht mogelijk tegen de bergwand rechts van me aan, door te blijven lopen. Vooral niet naar beneden kijken! Met nog trillende benen stap ik bij het eindpunt de gondel in, ik moet even bijkomen en niet van de hoogtemeters 😉
Wát een mooie hike was dit. Echt een dikke aanrader!
Onze vakantie zetten we voort in Zuid-Tirol, Italië. Ook daar maken we mooie wandeltochten, onder andere vanaf de Gampen Pass (1518m) naar de Laugensee/Lago del Monte Luco (2182). Anders dan in Oostenrijk maar net zo mooi. En op een heldere dag zien we nog de échte Dolomieten in de verte liggen. Wie weet voor een volgende wandelvakantie 🙂
Wat namen we mee tijdens onze hike?
- Beiden hadden we een dagrugtas van Deuter bij ons. Met de warmte is het wel fijn om een rugzak te hebben met een frame zodat je luchtcirculatie op je rug hebt. We hadden één tas met frame en eentje zonder dus we wisselden elkaar af.
- Grote SIGG thermos (1L) gevuld met water. In zo’n thermos blijft het lekker koel. We hebben ook nog een extra 0.75L flesje water bij ons.
- Plastic zakje met noten, wat fruit en crackers. De wandeling zou zo’n 4u moeten duren met aan het eind een horeca gelegenheid. We hoeven dus geen lunch mee te nemen. Dit hebben we wel vooraf gecheckt en de horeca bleek uiteindelijk niet zo goed waardoor we pas onderaan de berg ergens hebben kunnen eten. Dan ben je blij met die nootjes 😉
- Droge sokken. Droge voeten zijn essentieel om blaren te voorkomen. Het regent gelukkig niet maar van warm weer krijg je zweetvoeten en alsnog natte sokken. Het helpt enorm om halverwege de wandeling even van sokken te wisselen. Omdat we beide gevoelig zijn voor blaren hebben we WRIGHTSOCKS aan.
- Ik heb mijn LEKI stokken bij me om me te ondersteunen op stukjes pad die ik spannend vind. Vaak had ik er maar één vast ipv beiden en het heeft me echt geholpen om me wat steviger te voelen.
- BUFF met UV-bescherming. We droegen ze om onze nek voor de zon te beschermen maar soms ook als hoofdband.
- Zonnebrandcrème. Heel veel zonnebrandcrème.
- Batterypack om eventueel een telefoon te kunnen opladen. De telefoons hebben we niet nodig voor de route omdat deze goed staat aangegeven maar ik maak heel veel foto’s en video’s onderweg waardoor de batterij toch op gaat. In de bergen wil ik bereikbaar zijn en dus m’n telefoon kunnen opladen.