Jochem Myjer over zijn zelfbedachte pelgrimstocht
Een wandelverhaal van iemand mogen volgen is altijd inspirerend, maar hem zelf meemaken dat is en blijft onbeschrijfelijk. Toch zette Jochem zijn wandelavontuur voor ons op papier om ook andere wandelaars te inspireren. Een zelfbedacht wandelavontuur: van Leiden naar Texel - een wandelverhaal die nog lang niet is uitgeschreven.
Van Leiden naar Texel
Willem Wilmink zei ooit: ‘Waartoe zijn we op aarde? Om er een mooi verhaal van te maken.’
Ik ben het daar volledig mee eens. Soms laat ik de ‘er’ uit de zin weg. ‘Om een mooi verhaal te maken’ . Het was tijdens de lange wandelingen met mijn hond tijdens quarantaine dat ik steeds meer begon te genieten van het wandelen zelf. Waar ik eerst nog vaak muziek luisterde of een podcast liet ik dat steeds meer achterwege. Het eerste uur struikel je over de gedachten, het tweede uur word je overspoeld met inspiratie en ideeën , maar het derde, het vierde en het vijfde uur is het hoofd leeg aan het stromen en word je volledig één met natuur en omgeving. Een absurde en verslavende ervaring.
Toch ergerde ik me aan één ding. Het lopen in een rondje. In de bijbel staat over de drie koningen na het bezoek aan Jezus; ‘en ze gingen via een andere weg terug…’. Er staat geen uitleg bij waarom dat zo is, maar mijn grootvader (die dominee was) vond dat grappig en heeft mij geleerd dat ook altijd te doen. Dat is altijd avontuurlijker. Maar de keurige rondjes en ovalen op mijn wandel-app in mijn smartphone begonnen me tegen te staan. Net als de geringe lengte van de wandelingen. Het was duidelijk tijd voor een nieuwe stap. Een meerdaagse wandeltocht.
Het plan
Nu zijn er prachtige bestemmingen op de wereld, maar door Corona was dit niet mogelijk. Het maakte me eigenlijk niets uit. Tijdens de wandelingen op mijn geliefde Texel genoot ik net zo veel als in de bergen van Australie, Nieuw-Zeeland, Scandinavië of de Alpen. Er zit geen gradatie in geluk, naar mijn mening. Geluk is geluk.
Er zijn veel wandelingen uitgezet in Nederland. Ik heb ze bijna allemaal bekeken. Maar dat zijn bestaande verhalen en bestaande paden. Ik vond het spannender en creatiever om zelf een verhaal te maken. Aangezien ik sinds dertien jaar een huisje op Texel bezit, was mijn verhaal al snel verzonnen. Ik wilde van Leiden naar Texel lopen. Van huis tot huisje. Langs mijn geliefde zee en kust.
Tijdens mijn studie biologie vertelde een professor dat er twee soorten natuurmensen bestaan: bos-mensen en zee-mensen. De één loopt door een bos en voelt een hemelse rust over zich heen komen. De ander voelt dat als hij op een duin staat en het zout op zijn lippen proeft. Dat schijnt genetisch bepaald te zijn. Duizenden jaren geleden waren wij allemaal nomaden. En onderweg naar groener gras moest er af en toe gestopt worden om te overnachten of uit te rusten. Het liefst op een veilige plek waar je niet met één oog open hoeft te slapen. In Nederland waren dat twee plekken . Op een duin met weids uitzicht en de zee in de rug of veilig verstopt in een dichtbegroeid bos. Ik ben #teamduin. Daarnaast voel ik tijdens het wandelen dat ‘het-te-voet-reizen’ iets heel natuurlijks is. De nomade in ons geeft je schouderklopjes.
De voorbereidingen
Het plan was er. Nu begonnen de voorbereidingen. Via internet kwam ik bij Bart van The World op Walking terecht. Ik reed naar Made met een waslijst aan vragen. Ik merkte dat ik een totale amateur was. Ik kreeg alle antwoorden en was eigenlijk verrast hoe je voor relatief weinig geld je hele uitrusting compleet hebt. (Ik ben ook een fanatiek vliegvisser en dat is nogal een dure hobby). Maar die eenvoud in wandelen spreekt me sowieso aan. Twee schoenen, een goede broek, warme laagjes, regenjas, een rugzak en alleen het basale mee. Ik heb alles wat ik mee had daadwerkelijk gebruikt en niets gemist. Dat zet je ook aan het denken als je niet wandelt.
Het plan was er. De uitrusting. Het trainingsschema. Ik kon beginnen. Tijdens het trainen werd ik helaas voor de zoveelste keer weer gewezen op mijn fysieke beperking. Ik heb tien jaar geleden kanker gehad en mijn lichaam heeft een raar probleem als het gaat om herstel. Dus ik kan makkelijk fysiek en conditioneel 20-25km lopen maar mijn lichaam kan heel moeilijk herstellen en gaat dan in een soort overdrive met hele hoge hartslagen. Daar heb ik het theater ook altijd last van, vandaar dat drie keer in de week spelen voor mij het absolute maximum was. En in de toekomst wellicht slechts 1 of 2 keer in de week.
Dus los van de leuke uitdaging om te gaan wandelen stond ik voor een moeilijkere uitdaging. Om dát te wandelen wat mijn lichaam kan, zodat ik de volgende dag weer hersteld ben om verder te wandelen en het op die manier 8 dagen vol te houden. Mentaal lastig omdat ik erg fit en nog vrij jong ben, maar het herstel van een bejaarde man heb. En daar ben ik na tien jaar eigenlijk nog steeds heel boos over, terwijl ik ook nog blij mag zijn dat ik überhaupt kan lopen, want de kans dat ik na het verwijderen van de tumor in mijn ruggenmerg nog kon lopen was rond de 30 procent. Je hoort duidelijk dat ik nog wat dingen ook mentaal moest oplossen tijdens mijn zelfbedachte pelgrimstocht.
Het avontuur
Via de wandelapp Komoot plande ik een wandeling die begon met 15 kilometer per dag en als het goed ging kon ik dat uitbreiden naar 20-25 kilometer per dag. Onderweg boekte ik wat simpele hotels langs de kust. Dit kon allemaal via deze app en dat vond ik geweldig. Op de app zag ik ook vaak dat ik synchroon liep met de Nederlandse Kustroute. Een bekende lange afstandswandeling. Ik merkte onderweg dat dit inderdaad vaak de mooiste wandelroutes waren en ik heb die zoveel mogelijk mee gepakt.
Op het strand lopen was geweldig, maar ik merkte onderweg dat het soms ook saai werd. Dus ik probeerde zoveel mogelijk af te wisselen tussen duin en strand en dat werkte geweldig. Ook merkte ik dat de duinen in Bergen aan Zee er totaal anders uitzien dan de duinen in Noordwijkerhout. En de duinen op Texel zijn weer volslagen anders dan de duinen in Zandvoort. Ik begon altijd vroeg als het nog donker was met een lichtje op mijn hoofd en een fietslampje aan mijn rugzak. Zo zag ik elke dag de zon opkomen en de natuur ontwaken. Euforisch dekt zelfs de lading niet als ik daar aan terugdenk. Damherten en reeën die tien meter voor me uit renden. Een velduil die geruisloos over kwam vliegen, dauwdruppels op kale boomtakken die door de ochtendzon worden verlicht. Ik kreeg zoveel kadootjes dat ik elke dag het gevoel had jarig te zijn.
Als ik in de loop van de middag in het hotel kwam waar ik vaak een vervroegde check-in had gevraagd kon ik goed herstellen voor de volgende dag door vaak een warme en een koude douche/bad te combineren. Ook magnesium-olie op de vermoeide benen en Gehwol-creme voor de voeten.
Ik begon steeds meer kilometers te wandelen op een dag en het ging allemaal prachtig. De laatste dagen kwam mijn beste vriend die uit Amsterdam was vertrokken meelopen. Een ander ervaring met z’n tweeën maar zeker ook leuk. Toch kriebelt het wel om nog langer in mn ééntje te lopen. Waar ik vroeger dacht dat ‘alleen’ saai is, merkte ik dat het juist het tegenovergestelde is. Zanger Bram Vermeulen zei ooit: ‘Je bent nooit alleen als je samen met jezelf bent’.
'(...)Dit zelfbedachte verhaal ga ik tot aan mijn dood bewaren.'
Wat ik achteraf heel leuk vond, is om van voordeur tot voordeur te lopen. Om niet met een trein naar een startpunt te gaan maar gewoon weg te lopen uit jouw eigen huis. Ik woon in een stad en de eerste dag wandelen was niet de leukste. De stad uit, langs wegen met razende auto’s en veel viezigheid. Maar als je dan uiteindelijk in de stille natuur komt, ga je die nog meer waarderen. Ook heb ik de wandeling afgesloten met een duik in de ijskoude zee. Dat gaf me ook een onwijze kick.
Op Texel ben ik met het openbaar vervoer weer teruggegaan naar station Leiden en toen naar huis gelopen. Zelden ben ik zo uitgerust en fit thuisgekomen als na deze tocht. Zelden is het hoofd zo opgeruimd geweest. Zelden is mijn lichaam zo tevreden geweest, omdat ik niet het randje opgezocht hebt.
Dit zelfbedachte verhaal ga ik tot aan mijn dood bewaren. En stiekem al weer nieuwe verhalen aan het schrijven. Ik heb toevallig een huis op Texel waar ik naar toe kon lopen. Maar ik kan ook vanuit Leiden naar een vriend in Groningen lopen. Of een kennis in Maastricht. Je merkt al dat het begint te borrelen. En de gedachte aan een nieuwe tocht, geeft me ook al heel veel blije energie.
Dus dit verhaal is nog niet afgelopen. Sterker nog, ik denk dat het een dik boek wordt!
Groet Jochem Myjer
Bent u ook van plan een wandelavontuur te beginnen en bent u op zoek naar de juiste uitrusting? Wij helpen u graag! The World of Walking vindt u aan de Nieuwstraat 14, 4921 CX MADE. Tel. 0162-682631. Gratis parkeren voor de deur!
